Sierakowo Słupskie

Sołectwo Sierakowo Słupskie liczy 240 mieszkańców wg stanu na dzień 30.09.2024r.

Położona jest na skraju podmokłej, porośniętej łąkami doliny, przy trasie Słupsk-Kępice, w odległości około 10 km od Słupska i w promieniu około 4 km na południe od Kobylnicy.
Sołectwo zostało założone w 1946 roku. Obszar sołectwa obejmuje wieś Sierakowo Słupskie, która jest siedzibą organów sołectwa.

Sołtys

• Pan Mariusz Narodzonek

Rada Sołecka

• Pani Teresa Jendruszko
• Pani Lidia Janikiewicz
• Pan Artur Smysło
• Pan Krystian Tkaczyk
• Pan Rafał Wrześniak

Na terenie sołectwa prężnie działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej, włączona do Krajowego systemu Ratowniczo-Gaśniczego. Jednostka posiada na swoim wyposażeniu dwa ciężkie samochody ratowniczo - gaśnicze. Działa również Koło Gospodyń Wiejskich. We wsi znajdują się dwa zakłady mechaniki pojazdowej, zakład garbarski.

Zabytki
Do jednych z najstarszych zabytków w regionie zalicza się Kościół filialny w Sierakowie p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Jest on przykładem gotyckiej, murowanej budowli sakralnej z XV wieku, częściowo przebudowanej w wieku XVII. Orientowany, jednonawowy, z wieżą frontową o dwóch kondygnacjach. Pierwsze zapisy wspominające wizytację władz kościelnych wskazują istnienie kościoła w 1539 r. Przed kościołem zachowany jest cokół pomnika wzniesionego dla upamiętnienia poległych w czasie I wojny światowej, na którym po roku 1946 ustawiono figurę Chrystusa. Wieża kościoła wykonana została w dolnej części z polnych kamieni - wygląda jak średniowieczna warownia, górna część podzielona spiczastymi łukami posiada liczne otwory dźwiękowe, dach wieży miał formę siodłową, a wejście od strony zachodniej było zwieńczone sklepieniem ostrołukowym. Wnętrze kościoła pokryte było płaską boazerią i całkowicie obudowane galerami. Uwagę przyciągał stary chór ze ścianą szczytową i ozdobnymi przyporami. Kościół miał skromny ołtarz i barokową ambonę oraz osiemnastowieczne organy. Przy balustradzie znajdowało się godło z trzyczęściowym szyldem, którego górna część przedstawiała rękę wyłaniającą się z chmury i trzymającą pióro. W części środkowej były trzy ryby a w dolnej łeb świni. Według napisu na jednej z pamiątkowych tablic organy zostały zbudowane na polecenie Alexandra Martina Schiebla von Schiebelsteina w 1775 r., a epitafium z 1683 r. zdobił obraz Zbawiciela na krzyżu, obok stały postacie fundatorów - Jacoba Wobesera i Kathariny Wobersnowen. Jedno z okien zdobił kolorowy witraż przedstawiający Chrystusa na krzyżu i modlącą się parę na tle dużego miasta. Inskrypcja pod witrażem, jako fundatora wymienia Martena Steingrebera Santzkowa (1617). Także na chórze zachowało się kilka witraży m.in. dwa herby z nazwiskami Petera i Hansa Puttkamerów. Na przestrzeni wieków kościół uległ licznym zmianom. Przebudowano zachodnią ścianę wieży kościoła, w 1736 roku dobudowano nawę z prostokątnym węższym prezbiterium. Na początku XX wieku dobudowano trójboczna absydę i powiększono okna nawy. Z zabytkowego wyposażenia świątyni zachowała się barokowa XVII - wieczna ambona i konfesjonał zbudowany z fragmentów XVII - wiecznych ołtarzy, cynowa misa chrzcielna z 1618 r., XVII - wieczne czoła ławek wykorzystane jako podstawy ołtarzy bocznych, zegar na wieży kościelnej z końca XVIII wieku, 5 tablic epitafijnych, granitowa kropielnica, tablica z wykazem miejscowych pastorów od XVI do XX w. Na przykościelnym cmentarzu były krzyże i kraty żeliwne z połowy XIX w. Niedaleko kościoła w odległości około 300 m na zachód znajduje się dobrze zachowane wczesnośredniowieczne grodzisko. We wsi dwór z oficyną z początku XIX w.

Rys historyczny
Wieś nosiła następujące nazwy: Suracowe (1267), Cirghowe (1301), Zirchow (1613). Pierwotna postać nazwy Żyrakowo pochodzi od nazwy osobowej Żyrak, w języku niemieckim Zirchow. Jest to jedna z najstarszych wsi w regionie słupskim. Początkowo był to majątek ziemski przekształcony z czasem w wieś rolniczą, która otoczona przez pagórki, łąki i zarośla, tworzyła, szczególnie latem, piękny element krajobrazu. Wieś posiada układ oparty na planie ulicówki. Pierwsza wzmianka o Sierakowie pochodzi z 1287 r. występuje ona w dokumentach księcia Mszczuja, w którym potwierdza nadanie wsi klasztorowi w Bukowie. W 1495 r. wieś stanowiła lenno Vobeserów. I choć zapisy w istniejących dokumentach archiwalnych zawierają informacje, że kolejnymi właścicielami wsi byli Erdmann Casimir von Maruner, Michael Kappe oraz właściciel domu bez gruntu Jacob Manke, to według historyków z rąk rodziny Viobeserów Sierakowo przeszło dopiero w posiadanie Heinricha Albrechta von Blumenstahl w 1717 r. W 1739 r. wieś stała się posiadłością Aleksandra von Schiebelstein i dobrem potomków tejże rodziny pozostawało przez dłuższy czas. W 1784r. Sierakowo było wsią folwarczną, mieszkało tam dwóch właścicieli domów bez ziemi, kowal, 4 rolników, kaznodzieja i kościelny. Poprzez umowę małżeńską wieś wraz z innymi dobrami w 1790 r. stała się własnością rodu Boninów, a w 1842 r. Aleksander Bonin sprzedał Sierakowo za 39.000 talarów. Księgi zawierają zapisy dotyczące następujących właścicieli: pani Siemers (1884) i Hansa Siemersa (1928). W 1939 r. Sierakowo liczyło 44 gospodarstwa rolne, w tym 4 o powierzchni do 5 ha, 13 od 5 do 10 ha, 24 od 10 ha do 20 ha i 3 większe od 20 ha. Liczba ludności wynosiła wtedy 259 osób. Wieś wraz z przyległymi gruntami zajmowała powierzchnię 549 ha, prosperowało w niej 65 gospodarstw domowych. Pozostała ludność zamieszkiwała 25 innych budynków mieszkalnych. Sierakowo administracyjne należało wówczas do gminy Kończewo, gdzie mieścił się właściwy dla tej wsi Urząd Stanu Cywilnego. Sierakowo podlegało Okręgowi Żandarmerii w Kobylnicy i sądownictwu w Słupsku. We wsi znajdowała się poczta. W 1931 r. funkcję sołtysa pełnił Bruno Stiewe. W 1932 r. w Sierakowie funkcjonowała jednostopniowa szkoła, w której uczyło się 33 dzieci a nauczycielem był Kanenzki.