Sołectwo Zagórki liczy 157 mieszkańców wg stanu na dzień 31.03.2024r.
Położona jest około 7 km w kierunku południowo-zachodnim od Słupska. Przez wieś przebiega droga prowadząca w kierunku wschodnim do głównej drogi Słupsk – Suchorze, oddalonej od wsi około 1,5 km. Na południowy zachód prowadzi do Zbyszewa.
Po zachodniej stronie w odległości 1 km od Zagórek przebiega linia kolejowa relacji Słupsk-Miastko. Miejscowość otaczają pola uprawne. Teren na którym znajduje się wieś jest płaski. W skład sołectwa wchodzi również Zbyszewo liczące 9 mieszkańców (wg stanu na dzień 31.03.2024r.). Wieś, położona w południowo zachodniej części Gminy Kobylnica w odległości około 1 km od Zagórek, oddalona jest od ważniejszych szlaków komunikacyjnych. Z najbliższymi wsiami połączona jest drogami gruntowymi. W kierunku południowym z Wrzącą (3 km), w kierunku północno zachodnim z Korzybiem (5 km). Około 1 km na zachód przebiega linia kolejowa Słupsk-Miastko. Wieś otoczona polami uprawnymi, teren wokół wsi pagórkowaty. Większe kompleksy leśne znajdują się w odległości kilkuset metrów od strony południowo-zachodniej. Zbyszewo jest wsią zanikającą.
Sołtys
Rada Sołecka
Sołectwo zostało założone w 1952 roku. Swoim obszarem obejmuje wioski Zagórki i Zbyszewo. Siedzibą organów sołectwa są Zagórki. We wsi sklep spożywczo przemysłowy i gospodarstwo wielko towarowe. Zabytki Pałac rodziny von Boehn i park dworski w Zagórkach z początku XIX wieku. Zespół dworsko-parkowy i folwarczny w Zagórkach składa się z trzech części: dworsko-parkowej, gospodarczej oraz mieszkalnej robotników folwarcznych. Część dworsko-parkowa zajmuje północno-zachodnią stronę założenia. Po stronie południoweji wschodniej otacza ją zespół obiektów gospodarczych, po stronie południowej przestrzeń podwórza folwarcznego zamyka położony na skraju parku dwór, od podwórza jest on jednak oddzielony parkanem. Część gospodarcza położona jest po południowo-wschodniej. Od strony południowej otacza ją droga wiejska , od południowego zachodu dwór i park, a od północy ogranicza droga polna, dalej zaś pola uprawne. Część gospodarczą stanowią stajnia, obora, spichlerz, chlewnia przekształcona w warsztat, magazyn, stodoły, studnia, silos, garaż i pomieszczenie z piecem chlebowym. Część dawnych obiektów nie zachowała się. Park krajobrazowy z pierwszej połowy XIX w. i zabudowania folwarczne w Zbyszewie.
Zachowana zabudowa gospodarcza pochodzi z czwartego ćwierćwiecza XIX w., powstała prawdopodobnie jak nieistniejąca już gorzelnia, w okresie rozbudowy dóbr przez Otto von Puttkamera seniora. Wśród domów mieszkalnych najstarszy powstał również przed 1900r., pozostałe można datować na pierwsze ćwierćwiecze XX w. Gorzelnia i chlewnia spłonęły podczas działań wojennych w marcu 1945r., dwór otoczony niewielkim parkanem, został rozebrany w kilkanaście lat po wojnie. W skład założenia folwarcznego wchodzą trzy części : rezydencjalna, podwórze folwarczne oraz dawna kolonia mieszkalna robotników folwarcznych. Całość zajmuje teren zbliżony na osi północ-południe, którego część północną i północno-zachodnią zajmuje park, centralna - folwark, a południową - kolonia mieszkalna. Główną oś kompozycji zespołu stanowi biegnąca od południa droga z Korzybia, która przecina kolonię domów, podwórze gospodarcze i kończy swój bieg w miejscu, gdzie usytuowany był pierwotnie dwór. Część rezydencjalna składała się pierwotnie z usytuowanego na granicy parku i podwórza dworu i krajobrazowego parku. Dwór znajdował się na jego południowym skraju, frontem skierowany był na południe ku podwórzu gospodarczemu. Niewielki teren na południowy zachód od dworu zajmował kiedyś sad. Część gospodarcza składa się z dwóch czytelnych podwórzy gospodarczych - wschodniego i zachodniego. Kolonia domów mieszkalnych robotników folwarcznych zachowała się szczątkowo, z istniejących pierwotnie ośmiu domów zachowały się cztery. Budynki te usytuowane były liniowo, po obu stronach drogi z Korzybia, na tyłach znajdują się przydomowe budynki gospodarcze. Na terenie zespołu nie zachowały się pierwotne ogrodzenia. Zespół charakteryzuje brak dominanty architektonicznej. Pomniki przyrody Głaz narzutowy w rejonie wsi Zagórki o wymiarach 8,8 m x 9,5 m x 1,85 m.
Rys historyczny
Zagórki Nazwa niemiecka wsi Sagerke, zmieniona w latach 1937-1945 na Brackenberg. Nazwa wsi jest nazwa topograficzną, a pochodzi od wyrażenia przyimkowego „za górką’. Zagórki posiadają dawny rodowód, w zachowanym liście lennym z 1529 r. stwierdza się, że zamieszkiwała tam wówczas rodzina Boehn, która była właścicielem miejscowości od 1470 r. W 1529 r. właścicielem Zagórek był Georg Boehn. W danych zapisach wymienia się dwie części wsi: Zagórki. Jedną z nich sprzedano w 1659 r., a nabywca był von Below. Pozostała część wsi nadal należała do rodziny von Boehn. W 1717 r. wieś należała do Feliksa Lorenza von Boehn oraz Joachima Feliksa von Below. W Zagórkach było wówczas trzech gospodarczy i trzech kasetów. W 1746 r. Georg von Boehn odkupił kupił od Belowów część Zagórek wówczas obydwie części znalazły się ponownie w rękach rodziny Boehn. W 1784r. we wsi był folwark, pięciu gospodarczy, dwóch kosetów i nauczyciel oraz 17 chałup. Na początku XIX w. właścicielem wsi był Georg Ludwig von Boehn, a od 1846 r. jego syn Aleksander. Kolejny właściciel w latach 1882-1916 to syn Georga Ludwika Nikolaus von Boehn. W 1892 r. do folwarku należał obszar 661 ha, w tym 277 ha pół i sadów, 38 ha łąk, 255 ha pastwisk i 145 ha lasów, zaś stan inwentarza to 40 koni, 80 sztuk bydła, 300 owiec oraz 200 sztuk trzody chlewnej. Na przełomie XIX i XX w. Zagórki dzierżawił przez okres około 30-tu lat Otto Puttkamer z Wrzącej. Zamieszkiwał on w tym czasie w Zagórkach, zanim nie odziedziczył folwarków Wrząca i Zbyszewo. W 1914 r. do folwarku należał obszar 677 ha, w tym 278 ha pół i sadów, 39 ha łąk, 40 ha pastwisk, 316 ha lasów oraz 4 ha jezior. Stan inwentarza zwierząt hodowlanych to: 28 koni, 118 sztuk bydła, 31 owiec, 43 sztuk trzody chlewnej. Od 1914 r. do 1945 r. właścicielem wsi by Ernest von Boehn. Powiększył on majątek z 660 ha do 1009 ha drogą kupna łąk i ziemi uprawnej. W 1920r. do folwarku należał obszar 689 ha, w tym 288 ha pół i sadów, 40 ha łąk, 40 ha pastwisk, 317 ha lasów oraz 4 ha jezior, zaś inwentarz żywy liczył 40 koni, 80 sztuk bydła, 120 owiec, 40 sztuk trzody chlewnej. Po II wojnie światowej w Zagórkach utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, na początku lat dziewięćdziesiątych, przejęła je Agencja Własności Rolne Skarbu Państwa w Koszalinie. Domy mieszkalne sprzedano byłym użytkownikom.
Zbyszewo Wieś nazywano w języku niemieckim Reinholdsfelde. Dzieje folwarku, a potem majątku w Zbyszewie związane były od jego powstania aż do 1945 r. z dobrami rycerskimi w pobliskiej Wrzącej. Od połowy XVIII w. były one własnością rodziny von Krockow. W 1773 r. ówczesny właściciel majątku Joachim Reinhold von Krockow, za pieniądze uzyskane ze skarbu królewskiego, założył nowy folwark, W 1811 r. dobra dzierżawił Christian Eggert Neumann. W połowie XIX w. następowały częste zmiany właścicieli majątku we Wrzącej i w Zbyszewie. W 1861 r. rodzina von Krockow sprzedała posiadłości Zbyszewo, nabywcą był Heinrich Freichel. Po 1870 r. władała nimi rodzina von Blumensthal, a wkrótce potem Wrząca i Zbyszewo, o skomasowanej powierzchni 3000 mórg, nabył Heinrich von Puttkamer. Rodzina von Puttkamer była właścicielem dóbr do 1945 r. Po Heinrichu przejął ją syn Otto von Puttkamer, kapitan i radca ziemski, po niej zaś jego syn również Otto von Puttkamer. W 1892 r. Zbyszewo występuje jako samodzielny majątek o łącznej powierzchni 313 ha, w tym 214 ha stanowiły pola uprawne, 25 ha łąki, 64 ha pastwiska oraz 10 ha lasy. Hodowla obejmowała 14 koni, 50 sztuk bydła i 450 owiec. Funkcjonowała gorzelnia. W 1914 r. powierzchnia Zbyszewa wynosiła 345 ha, w tym 256 ha pól uprawnych, 50 ha łąk, 15 ha pastwisk i 24 ha lasu. Hodowano 16 koni i 110 sztuk bydła. Majątek był zelektryfikowany, energię elektryczna czerpano z elektrowni wodnej w Biesowicach. Przed1939 r. łączna powierzchnia majątków we Wrzącej i w Zbyszewie wynosiła około 750 ha, w Zbyszewie istniało 9 domów robotników folwarcznych. Dwór zamieszkiwał rządca Teschke. 10 marca 1945 r. wieś zajęła Armia Czerwona. Wkrótce potem majątek został upaństwowiony i włączony w strukturę Państwowego Gospodarstwa Rolnego jako folwark podległy gospodarstwu w pobliskich Zagórkach. W początku lat 90-tych folwark przejęty został przez Agencje Własności Rolnej Skarbu Państwa.
