Dobrzęcino

Sołectwo Dobrzęcino liczy 133 mieszkańców wg stanu na dzień 30.09.2024r.

Sołectwo zostało założone w 2022 roku. Obszar sołectwa obejmuje wieś Dobrzęcino. W Dobrzęcinie funkcjonuje Gospodarstwo Rolne „SEKAM” Spółka z o.o. oraz sklep spożywczo-monopolowy.

Sołtys

• Pani Monika Jęchorek

Rada Sołecka

• Pani Anna Lenarcik 
• Pan Wojciech Gubański
• Pan Artur Marczewski

Rys historyczny

Dobrzęcino
Dobrzęcino (niemiecka nazwa do 1945 r. Dubberzin) jest wsią o średniowiecznym rodowodzie. Wieś należała w częściach do różnych właścicieli, między innymi do von Kleistów, von Belowów i von Krockowów. W XVIII wieku właścicielem wsi był Adam Joachim hrabia von Podewils, a po nim jego spadkobiercy nieznani z nazwisk. W roku 1765 od tych spadkobierców Dobrzęcino odkupił Heinrich Joachim Reinhold von Krockow. On to w roku 1773 został właścicielem całego Dobrzecina i Słonowic. W roku 1784 w Dobrzęcinie był jeden folwark, jedna owczarnia, dwóch chłopów, jeden chałupnik, kuźnia, jeden nauczyciel, jeden strażnik leśny, osiemnaście kominów. Nie udało się ustalić jak długo Dobrzęcino pozostawało lennem von Krockowów. Kolejnym ustalonym z nazwiska właścicielem był baron von Wolzogen, który przejął majątek w roku 1851. W posiadaniu rodziny von Wolzagen pozostało Dobrzęcino do końca II wojny światowej. W roku 1892 majątek rycerski Dobrzęcina w posiadaniu barona. Wolzogen liczył ogółem 600 ha, w tym było 372 ha ziemi ornej, 47 ha łąk, 125 ha pastwisk i 55 ha lasów. Inwentarz żywy składał się z 37 koni, 88 sztuk bydła, w tym 56 krów mlecznych, ponadto 1100 owiec. Istniała cegielnia. Księgi adresowe z lat 1914 i 1920 wymieniają jako właścicielkę majątku baronową Hedwig von Wolzogen z domu von Wersen. Powierzchnia majątku w tych latach liczyła ogółem 602 ha, w tym 275 ha ziemi ornej, 88 ha łąk, 75 ha pastwisk, 56 ha lasów, 1 ha wód. Majątek był zelektryfikowany, energię elektryczną doprowadzono z elektrowni wodnej w Biesowicach. W roku 1914 hodowano w Dobrzęcinie 476 koni, 200 sztuk bydła, w tym 100 krów mlecznych, 20 owiec i 100 sztuk trzody chlewnej. W okresie poprzedzającym II wojnę majątek liczył ogółem 500 ha, hodowano około 120 krów mlecznych, 4 buhaje, cielęta, 350 tuczników, 65 owiec, 34 konie robocze, w gospodarstwie były 2 traktory, stelmacharnia, kuźnia, stawy rybne i ogrodnictwo. Prowadzono uprawę ziemniaków na powierzchni 85 ha. Ostatnimi właścicielkami majątku były siostry baronówna Rosalie von Wolzogen i Jutta von Böltzig. Zabudowa zespołu dworsko-folwarcznego pochodzi z pierwszego ćwierćwiecza XX wieku, jednak część obiektów rozebrano po 1945 roku, a inne poddane zostały modernizacji, przez co zatraciły wiele pierwotnych cech. Nie udało się niestety ustalić czasu budowy dworu, po którym dotąd zachowało się zaledwie jedno zachodnie skrzydło. Właściwy dwór był zbudowany z pruskiego muru i miał kształt prostokąta, był parterowy, został rozebrany w latach 70-tych XX wieku ze względu na zły stan techniczny. Nie wykluczone, że istniejąca do dziś zachodnia, piętrowa część została dostawiona w początkach XX wieku do znacznie starszej części wschodniej, która mogła powstać około XIX wieku. Część rezydencjalna, znacznie zburzona po drugiej wojnie światowej usytuowana jest na wschodnim krańcu wsi, po południowej stronie drogi. Dwór usytuowany jest na północnym krańcu dawnego parku, a właściwie pozostawione po nim zachodnie skrzydło o rozczłonkowanej bryle i śladami przebudowy na elewacjach, który pełni funkcję mieszkalno-administracyjną i stanowi dominantę w całym w całym zespole. Przy dworze współcześnie wydzielono przydomowe ogródki i posadowiono szopki gospodarcze, a w sąsiedztwie od strony zachodniej zbudowany został nowy, jednorodzinny dom mieszkalny. Podwórze folwarczne składa się z dwóch części rozlokowanych po północnej i południowej stronie drogi wiejskiej. Aktualnie podwórze północne ma kształt wydłużonego czworoboku rozwiniętego wzdłuż osi północno-zachodniej oraz południowo-wschodniej z geometryczną zwartą zabudową, w której obiekty pofolwarczne sąsiadują ze współczesnymi. W obrębie podwórza zachowała się okazała stajnia koni cugowych. Z 1841 roku pochodzi cmentarz rodowy w Dobrzęcinie. Założony w polu, na wzniesieniu w kształcie koła, w północnej części wsi. Powierzchnia nekropolii wynosi 0,16 ha. Nie ma już wiodącej przedtem do cmentarza alei, pozostały jednak dwa groby: Christine Florentine Grafin von Krockow 1783 - 19.V.1850 i Carl Graf von Krockow - właściciela Dobrzęcina, Słonowic, Wrzącej, Zbyszewa 1769 - 1841. Nekropolię rozplanowano regularnie, widoczne są granice pierwotnego układu przestrzennego z centralnym wzgórzem oraz krypty, które, podobnie zresztą jak inne nagrobki, zostały mocno zniszczone. W skład starodrzewia porastającego teren cmentarza wchodzą modrzewie, świerki, dęby, kasztanowiec, poza tym rośnie luźne zakrzewienie.