Sołectwo Bzowo liczy 118 mieszkańców wg stanu na dzień 31.03.2024r.
Sołectwo zostało założone w 1995 roku. Obszar sołectwa obejmuje miejscowości: Bzowo i Rozłęka. Siedzibą organów sołectwa jest Bzowo.
Bzowo - do wsi od strony zachodniej przylega kompleks leśny. Wokół wsi pola uprawne. Bzowo liczy 117 mieszkańców (wg stanu na dzień 31.03.2024r.). Od zachodu sołectwo graniczy z Województwem Zachodniopomorskim. W odległości 2 km na wschód od Bzowa i około 7 km na wschód od Tychowa znajduje się Kczewo. Wioska leży na pofałdowanym morenowym terenie w otoczeniu pól uprawnych i podmokłych łąk rozciągających się wzdłuż licznych kanałów melioracyjnych. Pomiędzy obu wioskami w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku został wykonany odwiert geotermiczny potwierdzający występowanie na głębokości 2 kilometrów gorących źródeł. Kierując się na północny zachód od Bzowa w niedalekiej odległości trafimy do Rozłęki - osady liczącej dziś 1 osobę (wg stanu na dzień 31.03.2024r.).
SOŁTYS
Pani Katarzyna Grzybowska
RADA SOŁECKA
Do zabytków znajdujących się na terenie sołectwa i wpisanych do jego rejestru zalicza się zespół folwarczny z XIX i połowy XX wieku wraz z parkiem przydworskim i cmentarzem w Bzowie.
Rys historyczny
Bzowo - niemieckie Besow, należało początkowo do księcia pomorskiego Świętopełka, który przekazał ją wraz z wieloma innymi miejscowościami zakonowi joannitów. Nie wiadomo jak długo Bzowo było w posiadaniu zakonu. Dokładniejsze dane dotyczące właścicieli pochodzą dopiero z drugiej połowy XV wieku. W roku 1480 jako właściciel wymieniony jest Mathias Bone. Według listu lennego z 1529 roku wieś posiadali już Boehnowie. We władaniu tego rodu dobra lenne Bzowo znajdowały się około 400 lat. W roku 1784 jako właściciel wymieniany jest Ernest Ludwig von Böhn. W tym czasie w Bzowie były dwa folwarki, młyn wodny, czterech chłopów, trzech chałupników, szkoła, dwadzieścia jeden domów i rybactwo. W latach 1773-1775 za dotacje królewskie pobudowano folwark Plan-heide (dzisiejsza Rozłęka), należący najpierw do majątku Bzowo a później do majątku Ścięgnica. W 1857 r. Franz Wilhelm Adolf von Boehn sprzedał majątek Friedriechowi von Blumenthal. Ten ostatni z powodu braku potomków sprzedał z kolei Bzowo 1892 roku Augustowi Siemersowi, właścicielowi Kończewa. W 1892r. Bzowo wraz z folwarkiem ŻABNO i niemieckie Sagenberg , liczył ogółem 810 ha, z czego 480 ha przypadało na pola uprawne, 51 ha na łąki, 155 ha na pastwiska, 112 ha na lasy i 6 ha na wody. Inwentarz żywy liczył 32 konie , 70 sztuk bydła, w tym 32 krowy mleczne, 700 owiec i 50 sztuk trzody chlewnej. Istniała cegielnia i młyn wodny. W roku 1901 syn Augusya von Siemers przekazał majątek Erichowi von Bonin, żonatemu z Anną von Graffe. Erich i Anna von Bonin w 1907 roku kupili także polski majątek Ściągnica. W roku 1814 Bzowo wraz z Żabnem liczyło 811 ha, pracował młyn wodny z elektrownią, gorzelnia i płatkarnia. Wg księgi adresowej z 1920 roku właścicielem majątku był Albrecht von Bonin, był to najstarszy syn Ericha i Anny. Po śmierci Ericha von Bonina, która nastąpiła w 1927 roku majątek zaczął w szybkim tempie poupadać. W tym czasie w Bzowie hodowano około 40 sztuk krów zarodowych z przychówkami i około 30 koni, w tym także wyścigowe. Czynna była gorzelnia, którą kierował Paul Sakiel. W majątku zatrudniony był m.in. rządca Max Hasse, leśniczy Werde i oborowy Krama. Na skutek trudności finansowych w 1931 roku Albrecht von Bonin z żoną Ilse z domu von Boehn musieli sprzedać Bzowo Towarzystwu Parcelacyjnemu i opuścili majątek. Jeszcze tego samego roku Bzowo wraz z folwarkiem zostało rozparcelowane, w wyniku czego w oparciu o dawne budynki folwarczne powstało ogółem 46 zagród chłopskich. Gorzelnię przekształcono w mleczarnię, której właścicielem był najpierw Otto Hockendorf, później zaś była to mleczarnia spółdzielcza. Właścicielem młyna wodnego został Heinrich Kosanke, natomiast w pałacu utworzono szkołę powszechną, mieszkania dla dwóch nauczycieli oraz kaplicę ewangelicką, ponieważ kościół parafialny znajdował się w oddalonych o kilka kilometrów Słonowicach. W bezpośrednim sąsiedztwie podwórza, po południowej stronie znajdują się dawne tereny ogrodowe w kształcie wydłużonego prostokąta obwiedzione kamiennym murem, którego fragmenty zachowały się do obecnych czasów. Po południowej stronie podwórze, u podnóża wzniesienia terenu, znajdował się budynek stelmacharni z mieszkaniem oraz nadal istniejący dom mieszkalny z częścią gospodarczą, a także położona na wschód od nich dawna stajnia cugowa. Trudno obecnie ustalić pierwotnych domów robotników folwarcznych, które wtórnie zostały przejęte przez chłopów i włączone w obręb nowych zagród chłopskich. Prawdopodobnie również niektóre domy przy wewnętrznej drodze wiejskiej na północ i południe podwórza były pierwotnie mieszkaniami pracowników folwarcznych. Po zachodniej stronie głównej drogi wiejskiej na południe od stawu i cieku wodnego znajdowała się kuźnia, którą rozebrano po 1945 roku. Zespół rezydencjalno-folwarczny usytuowany był we wschodniej części wsi i obejmował rozległy teren o dość znacznym zróżnicowaniu wysokości. Obecnie dawny zespół rezydencjalno-folwarczny zachował się zaledwie w stanie szczątkowym. Część rezydencjalna jest najbardziej wysuniętym na wschód elementem zespołu. W części rezydencjalnej znajdował się nie tylko neogotycki, nieistniejący już pałac, lecz także prawdopodobnie stajnia. Podwórze ma kształt wydłużonego prostokąta o zabudowie geometrycznej, niegdyś zwartej, obecnie rozproszonej na skutek wyburzenia części obiektów. Z dawnej pierzei północnej zachował się spichlerz z bramą, obecnie stanowiący dominat architektoniczny zespołu oraz przylegająca do niego znacznie przebudowana dawna obora.
Protokoły załączone do artykułu stanowią dokumenty, które nie spełniają wymagań WCAG 2.1 w zakresie dostępności cyfrowej, określonych w Załączniku do Ustawy z dnia 4 kwietnia 2019 r. o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych (Dz.U. 2019 poz. 848).
Alternatywny sposób dostępu do zamieszczonych treści można uzyskać poprzez kontakt telefoniczny pod numer: 59 858 62 00 w. 251.
