Sołectwo Kczewo liczy 125 mieszkańców wg stanu na dzień 31.03.2024r.
Sołectwo zostało założone w 2022 roku. Obszar sołectwa obejmuje miejscowość Kczewo.
SOŁTYS
Pan Janusz Kaszowski
RADA SOŁECKA
Rys historyczny
Kczewo jest miejscowością, której nazwę zapisano w 1505 roku formie Eggesów, a od 1755 roku jako Egsów. Jej nazwa pochodzi od nazwy osobowej Jeksa czyli Jakub. Obecna nazwa to niedoskonała redystrybucja nazwy niemieckiej Egsow. Pierwsze wzmianki o wsi datowane są na pierwszą połowę XIII wieku, kiedy to w 1240 roku książę pomorski Świętopełk podobnie jak inne liczne wsie podarował Kczewo Joannitom. W późniejszych latach wieś była lennem rodu von Kleist. W roku 1628 jako właściciel części miejscowości występuję Hans Natzmer, do którego należało 9 włók i pól młyna. W pierwszej połowie XVIII wieku Kczewo stała się własnością rodziny von Blumenthal. W 1784 roku wieś składała się z folwarku, młyna wodnego, 6 zagród chłopskich i 24 domów. Było w niej również gospodarstwa rybackie na dwóch stawach, nauczyciel i kowal. Do majątku należały też działy ziemi w pobliskim Komorczynie. W roku 1825 Kczewo należało do starosty Sławna Alberta von Kamecke i jego żony Otylii. Ich córka Maria von Kamecke wniosła w posagu majątek Kczewski do rodziny von Bülow. W posiadaniu tej rodziny Kczewo pozostawało do końca drugiej wojny światowej. W roku 1892 dobra rycerskie liczyły ogółem 569 ha, w tym 386 ha pól, 52 ha łąk, 107 ha pastwisk i 24 ha lasów. Hodowano 25 koni, 60 sztuk bydła w tym 50 krów mlecznych i 700 owiec. W 1914 roku właścicielem Kczewa był Adolf von Bülow asesor rejencji. Majątek liczył wówczas 586 ha, w tym 372 ha pól uprawnych, 52 ha łąk, 121 ha pastwisk, 24 ha lasów, 7 ha wód, 113 sztuk bydła, w tym 69 krów mlecznych, 32 konie, 739 owiec i 69 sztuk trzody chlewnej. W roku 1920 wielkość majątku i stan inwentarza był taki sam jak w roku 1914, nie zmienił się również właściciel majątku, ale ostatnią jego właścicielką była Anna Maria von Bülov z domu von Arnim. Przed drugą wojną majątek liczył ogółem 586 ha, w tym 24 ha lasów. Prowadzona była uprawa sadzeniaków ziemniaka na obszarze 100 ha, chowano również 60 krów mlecznych z przychówkiem, 500 owiec, 300 sztuk trzody chlewnej i 300 koni. Zespół dworsko-folwarczny istniał w obecnym miejscu najprawdopodobniej w XVII wieku. W 1940 roku część budynków gospodarskich i inwentarskich spaliła się, jednak jeszcze podczas wojny odbudowano dwie stodoły, oborę i warchlakarnię. Na skraju podwórza folwarcznego usytuowany był dwór z oficyną, który rozebrano ostatecznie na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Na miejscu tych obiektów posadowiony został współczesny betonowy cielętnik, którego bryła szpeciła teren podwórza. Z dawnego zespołu folwarcznego zachowały się po wojnie tylko stodoły z wydzieloną kuźnią, dawne garaże, cielętnik, owczarnia, chlewnia ze stelmacharnią, stajnia koni roboczych i spichlerz. W 2009 r. budynki gospodarcze dawnego PGR zostały rozebrane, a gruz został przemielony. Na wschód od głównego wjazdu na podwórze folwarczne, po północnej stronie drogi wiejskiej wiodącej w kierunku Słonowic zachowały się trzy domy robotników folwarcznych z chlewikami. W sąsiedztwie tych domów wybudowano współczesne bloki, które częściowo zajęły miejsce starych budynków mieszkalnych. Przy bocznej drodze wiodącej w kierunku pól i cmentarza posadowiony jest dom mieszkalny, który w przeszłości prawdopodobnie był domem ogrodnika.
